بایگانی
بی عنوان
زور پول بعضی ها رو داره خفه میکنه غافل از این که جای همه ی ما وادی خاموشان است।یک وجب خاک که بعد دفن میشه لونه ی موشهای قبرستان دور کفنمونم پر فضله ی موش نزنم به تخته بعضیامونم که کم اخ و تف مردم پشت سرمون نیست।غیبت یکیو کردم کاش غیبت ما رو بکنه بی حساب شیم.
 
نوشته ی شباهنگ در یکشنبه, مهر ۰۷, ۱۳۸۷ | لینک |








به نظر شما این آقا کوچولو در آینده چی کاره میشه؟
 
نوشته ی شباهنگ در چهارشنبه, مهر ۰۳, ۱۳۸۷ | لینک |
رمضان هیچ ایرادی نداره فقط یک ایراد داره اونم به زور سحری خوروندن به آدم ।می نویسم برای خالی نبودن عریضه
 
نوشته ی شباهنگ در پنجشنبه, شهریور ۲۸, ۱۳۸۷ | لینک |
اینک عبادت هاست به سلابه ی خشم
وابلیس میخندد
ودلی شکسته میان اندوه، آه، سکوت
فریاد می کشد
فریاد
فریاد
فریاد... (شباهنگ)
نمی دونم آدم هرچی عاشق تر میشه شاعر تر میشه یا هر چی شاعرتر، عاشق تر؟!ولی به این نتیجه رسیدم هرچی شاعرتر افسرده تر ।
 
نوشته ی شباهنگ در دوشنبه, شهریور ۲۵, ۱۳۸۷ | لینک |
اینجا پاییز همینشین زمین است.
اینجا پاییز هم نشین زمین است . درختان آخرین دانه های اشک زرد خود را بر سبزه ها ی خشکیده می ریزند وبوی نفس زمستان می آید.دیری نمی پاید که دشت وسبزه زارها زیرقبای سفید برف می رود. گویا آنجا بهار است ،حیات بیدار شده وشاد و سر خوش به هر سو می دود.آیا تو بهار را با خود به آنجا بردی ،یا طبیعت است که با رسیدن جمیل،جمالش را به دیدار او ،هر کجا که باشد وبرود ،می فرستد ؟
من مثل همیشه می نویسم و نقاشی می کنم .گاهی در هوا در پشت ابرهای مطلا از پرتو خورشید ،وگاهی دردل دریا جایی که امواج بر سر یکدیگر فرود می آیند ، وگاهی در صحراهای تاریک که ماوای اشباح ترسناکند وگاهی بر سر کوه میان درختان سرو،گوش سپرده به ترانه های زمین ،و نمی دانم فردا با من چه خواهد کرد .
این اندیشه آزارم می دهد ،نمی دانم آیا چیزی که ارزش زیستن داشته باشد خواهم آفرید یا نه ؟


خوب،باید به سوی فردا بروم،فردا داور من است وبه عدل حکم می کند ،اما می خواهم پیش از رفتن حکمش را بدانم.
...دوست من،عشق آیینه ی عشق است و هوس،خیال هوس.حقیقت عشق نه یک قلب ،بلکه دو قلب را آرامش می بخشد .این اندیشه مرا به یاد شعله ای می اندازد که خداوند از وجود خود بگسست ودو نیم کرد نیمی مرد نیمی زن.
در آخرین کتابت آرزو کرده بودی که ای کاش تو را قلبی نبود تا عشق بورزد و دوست بدارد،اما دوست من من چنین آرزویی ندارم .بهتر آن است که از عشق بمیرم و در آتش اشتیاق بسوزم ،تا آنکه از عشق و اشتیاق به دور باشم.
دوست دارم طعمه ی آتش مقدس شوم ،تا آنکه پوشیده در برفهای استغنا باشم .برای من برترین لذت زندگی داشتن قلب عتشناک و جان گرسنه ی عشق است .
روحی که مشتاق نباشد در آسمان رویاها سیر نخواهد کرد قلبی که تشنه نباشد ،بر فراز زیبایی ها بال نخواهد گشود .پس بر آنچه هستی بمان وآرزوی تهی بودن مکن که تهی بودن از عشق ،افسردگی مرگباری است

واگویه های غربت ،مجموعه نامه های پراکنده جبران خلیل جبران.
 
نوشته ی شباهنگ در دوشنبه, شهریور ۱۸, ۱۳۸۷ | لینک |