انتقاد از صدا و سیما خوب ه برای کسی که برنامه های تلویزیونو دنبال می کنه من بعد از 10 دقیقه خسته می شم فقط خبرهای تصویری اگر یادم بمونه .اما مهم ترین انتقاد من اینه که 1_فیلم های ایرانی دور از واقعیات هستند ودرد و مشکلات اساسی جامعه رو بیان نمی کنند اگر هم بیان بشه همیشه پایانی خوش دارد البته کمی در این باره پیشرفت حاصل شده2_ دوم اینکه کاپیتان عزیز با این موضوع موافق هستم که قشر سرمایه دار ممکنه آدم های بدی نباشن اما کم کم این موضوع داره مثل یک فرهنگ نهادینه میشه که مردمی که بی پول هستند وسرمایه ی آنچنانی ندارند پس احترام وشخصیت و ارزشی هم ندارند چرا ؟به جرم نداری .دوست نداشتم شعار بدم اما پیش اومد دیگه.3_اینهمه آگهی پخش می کنید همه شاکین روزی چند تا موسیقی عام پسند پخش کنید تا این کاپیتان ما ناراحت نشه نترسید قول میدم از بودجه کم نشه تا شما بتونید طنز های چرت بسازید.فعلآ کافیه تا بعد سر فرصت
.
به شخص محترمی به شوخی گفتم نا مرد بعدش که تذکر داد کلی خجالت کشیدم این دانشگاه هر قدر هم که نخوایم تاثیرش رو روی ادم می ذاره باید در انتخاب دوستانم کمی تجدید نظر کنم تا اینطور سنگ رو یخ نشم

پ ن:راستی 20:30 رو هم نگاه می کنم

تا که بودیم نبودیم کسی ، کشت ما را غم بی هم نفسی تا که خفتیم همه بیدار شدند ، تا که مردیم همگی یار شدندقدر آن شیشه ببینید که هست ، نه در آن موقع که افتاد و شکست ...

چون بزرگ تره احترامش واجبه حق نداری حرفی بزنی پس خفه شو چون کوچک تره و درک نمی کنه و نمی
فهمه بازم خفه شو

پس من چیکاره بیدم؟!
هیچی فقط خفه شو!

پروفسور لوشر می گوید :

سياه:سياه رنگي مطلق است که در فراسوي آن، زندگي تمام مي شود.سياه يعني نه، که نشانه اي از ترک عشق و انصراف از فعاليتهاي جمعي است.به معني نيستي، نااميدي به آينده و سکوتي ابدي است و حس سنگيني را به افراد القا مي کند.تأثير خوبي بر مزاج ندارد و در کودکان هم اثرات منفي دارد.دوستداران رنگ سياه معمولا" خسته و افسرده اند.اگر خسته نباشند، ناراضي اند.اگر ناراضي نباشند، مغرورند.اگر مغرور نباشند، انکار مي کنند.اگر انکار نکنند هم ناراضي اند، هم مغرور، هم خسته و هم انکار مي کنند اما احتمالا" خودشان هم خبر ندارند.طرفداران سياه زياد هم نااميد نشوند چون از طرفي ديگر سياه نمادي از آبرومندي و شرافت است(ديده ايد ماشين هاي شيک و کلاس بالا معمولا" سياه و براقند(
قهوه اي:آدمهاي قهوه اي را بدون قسم خوردن مي توان باور کرد، يعني حرفشان سند است.اما طرفداران اين رنگ معمولا" آواره اند(جالب است بدانيد که رنگ مورد علاقه آوارگان جنگ جهاني دوم، قهوه اي بوده است).قهوه ايها يا يک بيماري جسمي جدي دارند و يا مشکلي که به نظر آنها غير قابل حل است، پس اين افراد از نظر جسمي و روحي در خطرند.

خاکستري:خاکستري را در کهنسالان و خانه سالمندان بايد پيدا کرد.اين افراد معمولا" غمگينند و محافظه کار و حتي اگر آهنگي گوش کنند(اگر خجالت نکشند)، غمگين است، مثل اينکه به آنها گفته اند خوشي بي خوشي.
قرمز:قرمز پسندها پر از شوق زندگي، عاشق و مبارزه طلب، پرتکاپو و شجاع، اهل معاشرت، شلوغ و پر سروصدا هستند.ظاهرا" نيرويشان تمام نشدني است، خوب مشت مي زنند و کتک خورهاي خوبي هم هستند.در مجموع و خلاصه اينکه برونگرا هستند.قرمز باعث افزايش نبض و فشار خون مي شود.
آبي:آبيها خلاقند و هميشه فکرهاي تازه مي کنند، مورد احترام، آرام و دوست داشتني هستند و احساساتشان را خوب کنترل مي کنند.عاشق تنهايي، احساساتي و ملايم اند.نماد ابديت و عمق و کمال گرايي است.از ويژگيهاي افراد آبي دوست صلح، مهرباني و هماهنگي است.(طرفداران آبي به خودشون نگيرند، هميشه و همه جا استثنا هست).اين رنگ سبب کاهش نبض و فشار خون مي شود.
سبز:آدمهاي سبز مذهبي اند.در انجمنهاي خيريه يا بيمارستان يافت مي شوند!!!مضطرب و انعطاف پذيرند.اگر دنبال شريک(البته شريک تجاري نه زندگي) مي گرديد سعي کنيد سبز باشد(نه اينکه رنگ پوستش سبزه باشد).رنگي مقدس است.سبزها اصلاح گرند و بسيار علاقه به نصيحت کردن دارند.کوشش و پشتکار عجيبي دارند.
زرد:آدمهاي زرد بر خلاف نظر عموم بيمار و رنجور نيستند و منتظر خوشبختيهاي بزرگند.آرام و قرار ندارند.توسعه طلب و اهل اختراعند.گاهي حسود و معمولا" بلند پرواز.
بنفش:بنفش دوستها صميمي و حساسند وذوق عارفانه دارند.گاهي آنقدر صميمي مي شوند که قضاوت و تصميم درست نمي توانند بگيرند.
نارنجي:نارنجي پسندها اهل مسابقه و سلطه طلبند و سرشار از آرزوهاي دور و درازند. .
ارغواني:ارغواني ها پايشان روي زمين است و سر و فکرشان در ابرها پرواز مي کند(البته فکر بد نکنيد!!).عاشق دين و عرفان اند.انديشمند و عاشق مناظره و اثبات حقايق، اما هنوز معلوم نيست که چرا يک دفعه از اين رو به آن رو مي شوند و بنابراين اصلا" به فکر پيش بيني آنها نباشيد.تغيير رنگ محبوب با گذشت زمان امري طبيعي است اما اگر ناگهاني باشد خطرناک و بحث برانگيز و عجيب است.

منبع

دومين همايش ملي روانشناسي و آموزش كودكان استثنايي 28 و 29 آذر ماه 1386 برگزار مي‌گردد.
26 / 06 / 1386
دومين همايش ملي روانشناسي و آموزش كودكان استثنايي 28 و 29 آذر ماه 1386 توسط دانشكده روانشناسي و علوم اجتماعي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي و با همكاري سازمان روانشناسي و مشاوره‌ جمهوري اسلامي ايران، سازمان آموزش و پرورش كودكان استثنايي ايران، انجمن روانشناسي ايران، سازمان بهزيستي جمهوري اسلامي ايران، انجمن علمي كودكان استثنايي ايران، و شبكه چهار سيماي جمهوري اسلامي ايران برگزار مي‌گردد.آدرس دبيرخانه: تهران- ميدان امام حسين- ابتداي خيابان دماوند- مجتمع دانشگاهي وليعصر- بلوك ب -طبقه ششم تلفن 33783399علاقمندان به شركت در اين همايش مي‌توانند فرم ثبت نام را تكميل و به همراه مدارك مربوط حداكثر تا تاريخ 15 مهر به دبيرخانه همايش ارسال نمايند.

؟
عزت نفس به میزان علاقه مندی شما به خودتان و تقدیر و شناخت شما از شخصیت، کیفیات، مهارت ها و دستاوردهای فردی خود برمی گردد. مثل تصویر بدن، عزت نفس نیز می تواند بر پایه تصور شما از دید دیگران نسبت به شما استوار باشد. افرادی که عزت نفس پایینی دارند، با خودشان یا ظاهرشان احساس راحتی نمی کنند. مهم یا توانا انگاشتن خودشان برایشان سخت است. افرادیکه اعتماد به نفس بالایی دارند، درمورد خود و ظاهرشان رفتاری مثبت و مطمئن دارند و می توانند توانایی ها و ارزش های فردی خود را بشناسند.
چرا داشتن اعتماد به نفس اهمیت دارد؟
داشتن اعتماد به نفس برای همه افراد اهمیت زیادی دارد چون به شما کمک می کند دیدگاهی مثبت به زندگی داشته باشید و چه از درون و چه از بیرون، به خود ببالید. اکثر نوجوانانی که اعتماد به نفس بالایی دارند، زندگی برایشان لذت بخش تر است، بهتر می توانند با همسالان و بزرگسالان ارتباط برقرار کنند، برخورد با مشکلات و ناامیدی ها برای آنها آسانتر است و تا رسیدن به موفقیت کارهایشان را دنبال می کنند. این اعتماد به نفس است که به شما
جرات و جسارت برای امتحان کردن کارهای تازه
قدرت برای باور کردن خودتان
اعتماد برای داشتن انتخاب هایی سالمتر برای ذهن و جسمتان
می دهد.
با احترام رفـتـار کردن با خودتان و درک اینکه همه چیز شما شایسته توجه و مـراقبت است به شما کمک می کند رفتاری سالم نسبت به خودتان داشته باشید. ایجاد عزت نفس ممکن است زمان درازی طول بکشد و همیشه هم آسان نیست، اما دانستن اینکه شما قدرت بالا بردن اعتماد به نفستان را دارید، اولین قدم است.
تفاوت های ظاهری چطور بر اعتماد به نفس من تاثیر می گذارد؟
نگاه کردن به دیگران و مقایسه کردن خود با آنها بین نوجوانان کاملاً طبیعی است. برای مثال، شما ویژگی های صورتتان را با دیگران مقایسه می کنید: بینی، لب ها، چشم ها، و موهایتان. یک بخش طبیعی از داشتن تفاوت های ظاهری این است که خودتان را به اندازه دیگران جذاب ندانید. وقتی احساس می کنید جذابیتی ندارید یا تفاوت هایی با دیگران دارید، شما را از ملاقات کردن افراد تازه و امتحان کردن چیزهای جدیدی که ممکن است از آن لذت ببرید بازمی دارد. اگر بخواهید احساس بدی نسبت به تفاوت های ظاهری خود پیدا کنید، درمورد جنبه های دیگر خودتان نیز احساس بدی پیدا خواهید کرد.
واکنش دیگران به تفاوت های ظاهری من، چه تاثیری بر اعتماد به نفس من دارد؟
شما هم مثل خیلی از نوجوانان دیگر که دارای این تفاوت های ظاهری هستند، ممکن است با افرادی که به شما خیره نگاه می کنند، درمورد عیب ظاهریتان سؤال می کنند یا در مورد آن نظر می دهند، مشکل داشته باشید. هر فردی (چه نقص ظاهری داشته باشد یا نداشته باشد) اگر ببیند کسی به او خیره نگاه می کند، احساس بدی پیدا میکند. چنین موقعیت هایی برخورد و آشنایی با افراد جدید، پیدا کردن دوستان تازه، رفتن به تیم های ورزشی، یا حتی اتخاذ شغل را دشوار می کند. اگر بعد از هر رابطه اجتماعی احساس ناراحتی در مورد ظاهرتان به شما دست دهد، داشتن اعتماد به نفس کمی سخت می شود. اما باید بفهمید که با اعتماد به نفس قدرت پاسخگویی به سوالات و نظرات دیگران را نسبت به ظاهرتان پیدا می کنید و می توانید اجازه ندهید که حرف ها یا خیره شدن های دیگران عزت نفس شما ر ا پایین بیاورد.
وقتی مردم به من خیره می شوند یا در مورد ظاهرم سؤال می کنند، آیا باید به خودم بگیرم؟
خیلی راحت است که وقتی کسی به شما خیره می شود فکر کنید که به طرز منفی در مورد ظاهر شما قضاوت می کنند، اما در اکثر موارد آنها قصد قضاوت کردن در مورد شما را ندارند و فقط کمی کنجکاو هستند. خیلی از آنهایی که سؤال می کنند قصد پررویی ندارند و سؤالشان از روی توجه و نگرانی است. خیلی از آنهایی که شما را برای اولین دفعه می بینند فقط یک چیز را درمورد شما می دانند: ظاهرتان. اما شخصیت شما به ظاهرتان بستگی ندارد به همین دلیل نباید سؤالات یا نظرات یک غریبه را چندان جدی بگیرید چون آنها چیزی درمورد شما نمی دانند. وقتی کسی به شما خیره می شود یا درمورد ظاهرتان سؤال می کند، از آن باید به عنوان فرصتی برای بالا بردن آگاهی آنها درمورد تفاوت ظاهری خود استفاده کنید. خیلی از افراد آگاهی خیلی کمی از تفاوت های ظاهری دارند و تا به حال با کسی با آن شرایط برخورد نداشته اند. شما می توانید سوء تفاهمات را برطرف کنید.
وقتی کسی به من نگاه می کند، در مورد ظاهرم سؤال می کند یا نظر میدهد، چه واکنشی می توانم نشان دهم؟
نظر دادن یا خیره شدن دیگران برای شما دشوار خواهد بود اما اگر بدانید که در چنین موقعیت هایی چه بگویید و اعتماد به نفس داشته باشید، کنجکاوی دیگران چندان هم برایتان ناراحت کننده نخواهد بود. باید از قبل جوابتان را آماده کنید. ابتدا درمورد برخی سوالاتی که ممکن است از وضعیت ظاهریتان بپرسند فکر کنید. بعد پاسخ هایی کوتاه درمورد تفاوت ظاهریتان یا علت داشتن آن بنویسید. می توانید برای پیدا کردن آگاهی بیشتر با پزشک خود صحبت کنید.
چند نکته مهم:
با اعتماد به نفس و مطمئن صحبت کنید—به دیگران نشان دهید که هیچ دلیل برای خجالت کشیدن یا دست پاچه شدن ندارید.
سن فرد مقابل را در نظر بگیرید—برای مثال: اگر لب شکری هستید، شاید یک بچه کوچک معنای آن را متوجه نشود. باید بتوانید آن را طوری توضیح دهید که او متوجه شود.
با کلمات منفی وضعیتتان را توضیح ندهید—اگر از کلماتی مثل "زشت" یا "مسخره" درمورد ظاهرتان استفاده کنید، فقط بر افکار منفی دیگران صحه میگذارد و بالا بردن اعتماد به نفس را برایتان دشوارتر می کند.
فقط در حدی که راحت هستید درمورد وضعیتتان توضیح دهید—اگر جزئیاتی درمورد وضعیت ظاهریتان هست که دوست ندارید با افراد غریبه درمیان بگذارید خیلی راحت با گفتن "دوست ندارم بیشتر در این رابطه صحبت کنم" مکالمه تان را قطع کنید.
منبع

من برگشتم اما هنوز حس گذاشتن پست جدیدنیست